|
As sik dat so begäven hett, hebbt wi in gesellige Runn in uns Roothuus seeten, uns Potenhauptmann ut Munster da sik verafseheeden. Dat da uns jo egentlich leed, wo wi jümmer so gern tohopenkomen sünd äs gode Frünns.
Un mit “uns” meen ik Root un Verwaltung, de Füürwehr un'all uns Vereine in't Dörp.
Verstohn mössen wi aver ok, dat uns Hauptmann mit sien dree sülvern Steern up de Schullerstücke up sien neen Posten Major warrn kunn un denn >> gülden Steern mit Eekenkranz << up jede Schuller kriejgen ok wat sien Sold anbedräpen deiht, weer em dat Beföddern to gönnen.
Un wat de Rangafteeken bedrippt, is jo bi de Suldoten gliek to sehn, wat se bekleeden doot, Dat geiht al bi'n Gefreiten dor mit los, de hett een Quersträmel up sien Schullerstücke. Un wat een Korperool is, den sien Schullerstücke hebbt een sülvern Rand un bedüdent grötter sünd sien Rangafteeken äs dat vun een Gefreiten.
Dat is jo een feine Inrichtung, dat een gliek weet, wo de Glokken hängt, äs een jüm ok nich bimmeln hört. Dorto fallt mik just de Geschieht ut mien Rekrutentiet in. Dor harr Jan-Hinnerk an sien Mudder schreven, dat he Korperool worrn weer. De Mudder da sik bögen un hett dat ok gliek ehr Naversch verteilt.
„Is he nich een düchtigen Jungen, uns Jan-Hinnerk, nu hett he al düchtig wat to seggen! "
— „Wat is he denn worrn?" woll de Naversch gern weeten.
— „Tscha, wat is he worrn?" änrier de Mudder beten verbiestert, „ik weet dat nich genau, is he nu Generool oder is hee Korperool worrn, roolt' hett sik dat aver j'ichtens PL^
Jo, ' sünne Rangafteeken hebbt dat in sik. De gifft dat jo ok bi de Füürwehr un bi de Schütten. Wat uns Vörsitter vun de Kyffhüser in't Derp is, de hett väle Rangafteeken tohopendrogen un se in'e gode Stuuv an'e Wand bammelt. Dat is sien Hobby.
Den Avend mit den Hauptmann in't Roothuus fülln mik de Rangafteeken up'e Schuller un ok de Afteeken up, de an'e Bost drogen worrn. De sülvern Schullerstücke vun uns Brandmeister, just äs de Armelringe vun uns Kyffhüserböbersten,
woto he as Kreisvörsitter uk noch up sien Ärmel up jede Siet een Steern drüggt, so as een Stüürmann oder Kapitänleutnant vun de Marine.
Ok dat Rode Krüz mookt keen Utnohme mit de Rangafteeken. Un wokeen nix up'e Schuller harr, de hebbt ehr Vereensafteeken an'e Bost drogen, as ok de Böberst vun de Seborger Schütten mit väle Orden- un Ehrenteeken. Upfalln dän ok de, de vun de Potenkompanie utteekt weern. Se harr n sik dat 'gülden Kompanieafteeken anstäken.
So harr woll wist jedereen wat vörtowiesen up'e Schuller oder an'e Bost.
Blots een unner uns weer schier weg nookt, ik meen, wat Rang- un Ehrenteeken anbedrippt, un just he weer de Böberst unner uns, nämlich uns Börgermeister. Vääl Wöör weern al offiziell snackt un Geschenke överreckt worrn, äs wi gesellig unnereenanner seeten.
Just heff ik mit den verafscheeten Hauptmann snackt un bün up mien Themo körnen, vun wegen de Afteeken. „AI hebbt se ehr Orden un Ehrenteeken anleggt", sä ik to'n Hauptmann, „blots uns Börgermeister sien Amtskääd nich!" Un äs de Hauptmann ok Platt snackt, änner he: „Dor mött wi den Duumen up drücken!" Un plietsch as he is, freug he den Börgermeister: „Wo heste dien Amtskääd?"
Uns Börgermeister weer, een kunn dat marken, toeerst beten baff.
„Een Amtskääd", sä he un wedderhol dat nochmol, „een Amtskääd heff ik nich!"
— „Denn ward dat aver hoge Tiet" meen de Hauptmann. Dat kunn doch warraftig nich angohn, meen de Hauptmann, dat he as Börgermeister offiziell no England reist weer ohn Amtskääd?" Sowat da jo schenant wän för de Seborger.
Dat hör doch woll dorto, dat he sik as Börgermeister utwiesen kunn, just as sien englischen Kollegen dat doon harrn. „He schall ok een Amtskääd hebben1, heff ik ropen.
Un up'e Stääd hebbt wie twee, de Hauptmann un ik, Geld as Anfang stift för een Börgermeister-Amtskääd. Uns Kämmerer hett gliek een Spendenkonto dorför inricht, as de Gemeenhuushalt schienbor keen Titel för de Amtskääd utwiest.
Wat dorvun nu woll ward?
|
