|
De ole Kaben
Kumm, kumm, min Kind, kumm, kumm,
Dor in'n Kaben geiht dat um!
Ja, Herr, de oIe Kaben dor
De steiht nu an de dreehunnert Johr,
Un he is all wrack und spack
In Dack und Fack,
Un Schap' hew ick ook in de Heid nich mehr sahn,
Awer de Kaben, de bliwt stahn!
De Lüd, de seggt, dat geiht dor um,
Awer de Lüd sünd dumm.
Wohr is't, dor is mal wat passeert,
Vör söwentig, achttig Johren weert.
Dor in'n Kaben hat sick een uphängt!
Herr, ick fang nich geern dorvon an,
Awer de dat dahn hat, weer en Ehrenmann,
Un von de Besten in'n Dörp wol de Best,
Un min Grotvader is dat west!
So vör achttig Johren, oh dat weer en Tied!
Dat Regiment har de Vagt in de Hand,
Gott un de König weeren wiet -
De König seet hinnen in Engelland.
De Vagt har deMacht, de Vagt sprök dat Recht,
Un allens hat gullen, wat de het seggt.
Awer de Vagt weer slecht!
Un dat is dat west,
Dat geew min Grotvadern dan Rest.
Dor in'n Kaben hat he sick. uphängt.
De Vagt, de seet up den Krusenhof,
De stöt mit twee Sieten an unsern Hof
Un weer dotomalen en God,
Wol tweemal, dreemal as hüt so grot.
Awer dat weer em noch ümmer nich nog,
He woll sine dusend Morgen ünnern Plog.
Un nu köm dat Unremt! Mit Grenzverrücken,
Mit falschen Rezessen un all son'n Tücken.
Min Grotvader wüß' lang um sin Slich,
Awer he bärd, as mark' he dat nich.
Un woll he doch mal upbegehrn,
Denn wüß' sachmödig de Froo to wehrn:
„Vader, wi willt em gewähren laten,
Us herrgott ward üs nich verlaten.
von Gottlieb Müller Suderburg
|
